Een prachtig versierde, feestelijk kerk

Freistadt heeft nog een beetje haar middeleeuwse sfeer behouden. Daar beginnen we de dag. Een dun zonnetje breekt door. Zonder jas maar nog wel een truitje aan, wandelen we door Freistadt. Daarna rijden we verder naar nog een merksteen die de europese waterscheiding aangeeft. Omdat een waterscheiding een denkbeeldige lijn door het landschapis, zijn er meerdere plekken die die lijn markeren. Zo ook hier.

Veel stelt het allemaal niet voor, maar het geeft de reiziger een doel om naar toe te gaan.

De grens met Tsjechië is nog maar tien kilometer verderop, maar we keren terug naar de Donau, het richtsnoer voor deze vakantie. Via een gierpont steken we de Donau over. Vroeger zag je die in Nederland vaker, maar ik geloof dat er nog maar een enkele over is. Het systeem van een gierpont is simpel. Maak de pont vast aan een punt stroomopwaarts. De pont blijft dan stil liggen in de stroming van de rivier.  Als je naar het water kijkt, zie je dat de pont ten opzichte van het water als het ware als een bootje vooruit gaat. En dus kun je de pont met alleen een roer naar de overkant sturen. Motorkracht niet nodig! In nederland werd het vaste punt gemaakt door een klein bootje te verankeren in het midden van de rivier. Daaraan een ketting van bootjes en uiteindelijk de pont. In Oostenrijk doen ze het mooier/beter vind ik. Hier spannen ze een stevige staalkabel hoog over de rivier. Daaraan een grote katrol. De pont is vervolgens verbonden aan die katrol via een lange staalkabel.

(Helaas is de katrol - links van de vlaggenmast - moeilijk te zien vanwege het tegenlicht).

In Oostenrijk is het protestantisme niet zo aangeslagen als bij ons. De Habsburgse keizers waren overtuigd katholiek en ze hebben het protestantisme stevig weten te onderdrukken. Dat heeft er onder andere toe geleid dat er veel abdijen en kerken bewaard zijn gebleven. In de 18e eeuw werden veel van de abdijkerken gerenoveerd in barok of rococo stijl. Een enkele keer kon men zelfs van de grond af de boel opbouwen. Dat was het geval bij de abdij van Melk. De abdij van Wilhering had een soort van "mazzel", daar brandde in 1733 de stiftskerk volledig af. Eerst werden de monniken verdacht van brandstichting, zodat ze de boel in alle pracht en praal weer konden opbouwen, later bleek een meisje van 12 de kerk in brand gestoken te hebben. Ze kreeg de doodstraf, gelukkig kreeg ze gratie.  Daar moet een super interessant verhaal achter zitten, maar we dwalen af. In ieder geval hebben de monniken de gelegenheid aangegrepen om een volkomen "over the top" kerk in rococo stijl te bouwen. Zoals ik ergens in een beschrijving las: "Meer kleur-, beeldhouw-, schilder- en stucwerk is niet mogelijk in een ruimte.  Alles in deze prachtig versierde, feestelijke kerk is ontroerend, ritmisch, je zou bijna kunnen zeggen dat het muziek is.  Het illusoire verlangen van de barok om hemelse zorgeloosheid en tijdloos geluk op onze aarde te brengen, wordt in de rococo bijna eigenwijs en uitbundig uitgespeeld en heeft in Wilhering een monument bij uitstek gekregen."  Een tamelijk overdreven commentaar, helemaal in stijl met het interieur zelf.

Nadat we bekomen zijn van al deze overdreven pronkzucht, gaan we op zoek naar een plekje voor de nacht. Een stukje verder langs de Donau is een kleine jachthaven. Daar mag volgens Park4 Night ook een enkele camper staan. We komen terecht op een prachtig grasveldje naast de aanlegsteigers.

Het zonnetje schijnt net niet sterk genoeg om de kampeerstoelen uit te klappen. Met de schuifdeur wijd open zitten we heerlijk binnen.